Vanwege redenen die er hier niet toe doen ging ik bloed laten prikken bij een bloedprikker vlak in de buurt, in plaats van bij de bloedprikkers in het AVL. Het ging om de jaarlijkse PSA-meting, controle, of de prostaatkanker zich koest houdt. Deze bloedprikker was vlakbij, dus lekker handig dacht ik. Ik zag er toch ook een beetje tegenop. Niet dat ik dat bloedprikken eng vindt, dat was het niet. Ik vroeg me af hoe dat bloedprikken in zijn werk zou gaan in de anderhalve-meter-wereld. Je kunt geen anderhalve meter afstand houden van iemand die je bloed moet prikken. Die zit vlakbij je en die zit aan je. Misschien had hij of zij zo’n coronapak aan. Ik zou wel zien.

Zombies…

Voor de deur bij de bloedprikkers stond een klein rijtje. Twee mensen voor me, dat viel mee. Er mochten drie mensen binnen zijn en die zaten er blijkbaar al. Vijf mensen voor me dus. Voor me stond iemand met een koptelefoon op, geheel in zichzelf gekeerd. Daar weer voor iemand die ook niet mijn kant op keek. Als je nu op straat loopt kom je twee soorten mensen tegen: zombies en gewone mensen. De zombies kijken niet op of om, kijken je niet aan en groeten je niet als je ze op anderhalve meter passeert. Van die anderen, de gewone mensen, krijg je een knik, een ‘goedemorgen’ of een glimlach. Nu ja, de rij bestond uit zombies. Continue reading Bloedprikken in coronatijd →