Kussen, knuffelen, vastpakken of optillen. Het zat er vanmiddag allemaal niet in. Linda was jarig en Lisa en de jongens kwamen langs. Tiago vijf jaar, die weet dat je niet kunt knuffelen. Liam, één jaar, die heeft daar geen idee van.

Maar ze kwamen vanmiddag verjaardag vieren. Afstand anderhalve meter? Dat is moeilijk met kleine kinderen. Tiago weet het wel, maar wil toch graag dichterbij. Kietelen onder het dekbed, dat gaat dan nog wel. Liam, die aan mijn broek hangt, aan mijn been, aaah, die wil ik oppakken, die wil opgepakt worden. Maar ik wals met hem door de kamer, hangend aan mijn been. Leid hem af bij de piano, waar we samen op rammen.

Nog even kietelen onder het dekbed. Afscheid met groeten met de ellebogen. En daar gaan ze weer.

Vanmorgen, enigszins snotterend, naar de apotheek. Corona, denk je misschien. Nee, gelukkig niet: de jaarlijkse allergie voor de berkenpollen. Je krijgt geen koorts, maar op dit moment voel je je een snotterende, kuchende paria.

Maar de wandeling was mooi. Langs het Entrepotdok hoorde ik de rode lemuren, lawaai – ruzie? – maken. Later langs Gideon Italiaander waar je een ‘multifunctionele doek’ kon kopen. Bij de apotheek was het om kwart voor negen rustig. Ik haalde mijn neusallerlgiemedicijnen op. Weg met de pollen. Bij thuiskomst fotografeerde ik de beertjes – we gaan op Berenjacht – van de buurvrouw en onze beertjes.

Later liep ik nog langs de volkomen verlaten Waterloopleinmarkt. Houd afstand, 1,5m. Geen mens te zien.