Juni 1951 woonden we – mijn vader, moeder, broer Ton en ik – in bij mijn opa en oma op de Zeeburgerdijk. Ik was net drie maanden oud. Mijn jongste broer, Rob, moest nog geboren worden. Ik heb geen idee wat de ruimte was die we bij mijn opa en oma tot onze beschikking hadden. Het zal allemaal krap geweest zijn. Dat we nodig een eigen huis moesten hebben lijkt me duidelijk. Woningnood in 1951.
Er heerste toen, net zoals nu en in alle tussenliggende tijden, woningnood. Er kon juni 1951 geen termijn worden genoemd wanneer ze voor een woning in aanmerking zouden komen. Ondertussen werd mijn moeder zwanger van de derde en was er nog steeds geen woning. Een paar maanden voor de bevalling in mei1952 zat ze overspannen in een rusthuis. Het duurde tot begin 1953 voordat we naar het Bellamyplein konden verhuizen. Eindelijk een eigen huis. Meer dan 70 jaar later is die woningnood nog steeds niet opgelost … Het lijkt zelf wel erger geworden.